Tijdens mijn middelbare school periode veranderde ik compleet. Zoals veel kinderen in deze leeftijd, had ook ik veel moeite met het vinden van mijn plek. Ik struggelde met mijn identiteit. 'Wie ben ik?' 'Wat moet ik doen om erbij te horen?' 'Wat vind ik belangrijk in mijn leven?' 

Van uitbundig en open veranderde ik in een rustige, vaak verlegen meid. Steeds meer trok ik me terug in mezelf, niet goed wetende hoe ik me het best kon gedragen om erbij te horen.

Er was één ding dat ik wel 100% zeker wist: ik was 18 jaar oud en wilde naar Afrika! Dit riep ik al sinds ik een klein meisje was. Geen idee waar het vandaan kwam, maar het gevoel was zo sterk! En als Maartje eenmaal iets in haar hoofd heeft, gebeurt het ook... So I did! Ik stapte in het vliegtuig naar Uganda en vanaf het moment dat ik uit het vliegtuig stapte, in een broeierig, warm, scherp geurend, voor mij onbekend land, wist ik: "Ik ben thuis." Wow, dit gevoel was zó overweldigend en tegelijkertijd ook zó geweldig! Ineens begreep ik waarom ik mijn hele leven al buiten op blote voeten rond liep en soms per ongeluk in de supermarkt stond zonder schoenen.

Er volgden een aantal hele intense jaren, waarin het letterlijk voelde alsof ik in twee stukken gescheurd was. Van de ene kant was de drang om in Afrika (inmiddels was het Gambia geworden) te zijn zo sterk. Als ik mijn ogen sloot en droomde over de toekomst, zag ik mezelf zittend voor een klein huisje, midden in een Afrikaans dorp, terwijl ik keek naar mijn kinderen, die rondrenden tussen de Afrikaanse kindjes. Dat was hoe het moest zijn. Van de andere kant had ik al jaren een hele fijne relatie en mijn vriend wilde absoluut niet mee. Ook was het praktisch allemaal niet heel handig, want hoe zou ik in Afrika geld kunnen verdienen? En hoe moest het met mijn familie, die ik dan zou moeten missen? 

Als ik eraan terug denk en het gevoel weer toelaat, springen de tranen me nog in de ogen; wat was dit een moeilijke situatie!

Uiteindelijk vond ik een middenweg. Ik zette een stichting op in Gambia, startte diverse projecten, begeleidde vrijwilligers en stagiaires die een periode bij onze projecten gingen werken en kwam daardoor meerdere keren per jaar in Gambia. Daarnaast bouwde ik ook een leven op in Nederland. Zo had ik "the best of both worlds". 

Mijn omgeving snapte in die periode overigens vaak weinig van mij. Waarom ging ik niet gewoon studeren, op kamers en genoot ik van mijn studententijd, zoals iedereen deed? Waarom wilde ik zo graag in Afrika leven; de mensen hadden het daar toch veel slechter dan wij in Nederland?

Maar, net als toen ik nog dat kleine meisje was, liet ik mij daar niet meer door beïnvloeden. Ik volgde mijn hart, mijn pad, mijn intuïtie en durfde te kiezen voor wat goed voelde voor míj!

Ondanks dat ik dacht dat ik oké was met de situatie rondom Afrika, kwamen de twijfels hierover toch weer omhoog, toen Niam geboren was. Ik werd weer overvallen door het beeld dat mijn kinderen op zouden groeien tussen de Afrikaanse kinderen, lekker spelend in het rode zand. Nu had ik een dochter en brachten wij haar groot in Nederland... In haar eerste drie levensjaren nam ik haar vijf keer mee naar Gambia. Inmiddels kun je je vast wel indenken hoe de meeste mensen in mijn omgeving hierop reageerden... Maar uiteraard deed ik het toch! En het was geweldig! 

Ik was altijd een beetje stevig geweest en na mijn bevalling viel ik, zonder duidelijke reden, best veel af. Ik was hier helemaal blij mee en wilde dat lichaam behouden! Ook had ik mijn hele leven al veel last van buikpijn en daar wilde ik graag vanaf. Ik ging op zoek naar een andere voedingsstijl. Ik probeerde verschillende dingen uit en merkte uiteindelijk dat plantbased (vegan) eten me veel minder buikpijn gaf. Daarnaast ontdekte ik krachttraining en was vaak in de sportschool te vinden, wat mijn lichaam sterker en (in mijn ogen) mooier maakte.

Win-win zou je zeggen, maar niets was minder waar. Ik ontwikkelde namelijk, zonder dat ik het in de gaten had, een soort eetstoornis. Ik raakte geobsedeerd door gezond eten, veel sporten en was in mijn hoofd voornamelijk daarmee bezig. 

Mijn menstruatie stopte; ik werd helemaal niet meer ongesteld. Dit terwijl wij graag een tweede kindje wilden. Maar dat dit te maken had met mijn levensstijl op dat moment, had ik totaal niet in de gaten. Ik zorgde toch juist heel goed voor mezelf?

De afgelopen jaren is er ontzettend veel veranderd. Mijn mannelijke en vrouwelijke energie zijn weer in balans. Ik ben zachter geworden (letterlijk en figuurlijk haha), ik straal, laat mijn emoties toe en ben er trots op een vrouw te zijn! Ik draag steeds vaker jurkjes in plaats van spijkerbroeken én ga lekker de deur uit zonder make-up, als ik daar zin in heb. 

Ik heb geleerd om te leven vanuit liefde en niet vanuit angst! 

Ook heb ik me spiritueel ontzettend ontwikkeld. Als je dat deurtje eenmaal open zet, kun je gewoonweg niet meer terug! Steeds meer verdiep ik me in "the feminine", ontdek ik wat de kracht van een groep vrouwen is en voel ik, sterker dan ooit, de behoefte om te verbinden. Om vrouwen samen te brengen. Samen te delen, te voelen en te helen. Zodat we allemaal helemaal onszelf kunnen zijn; dat we voelen dat we helemaal goed zijn zoals we zijn. Zodat we allemaal onze authentieke zelf kunnen zijn; uniek en stuk voor stuk prachtig!